کد مطلب:173246 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:131
پرورش یافتگان مکتب وحی
امام علی علیه السلام كه عزت و عظمت خویش را در عبودیت خداوند و فداكاری در راه توحید می دانست. از سویی در سیره ی تربیتی خویش به تكریم فرزندان خود مبادرت كرد و راه و رسم عزت و اقتدار معنوی را به آنان آموخت و از سوی دیگر امام حسن و امام حسین علیهماالسلام نیز مورد توجه رسول اكرم صلی الله علیه و آله و سلم بودند و شدت اشتیاق پیامبر نسبت به این دو فرزند، موجب شده بود كه همگان آن دو كودك را تكریم و دوست بدارند.
پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم كه جویباری از چشمه ی جوشان خویش را در آن دو بزرگوار جاری و ساری می دید، این گونه در برخورد با آن بزرگواران، از خود محبت بروز می داد و عواطف خویش را نثارشان می نمود.
پیامبر اكرم صلی الله علیه و آله و سلم با بصیرت باطن و از ورای زمان و مكان، حقایقی را مشاهده می كرد و با چشم دل می دید كه فرزندانش برای بازگرداندن عزت به اسلام و مسلمین، كوشش می كنند و در این راه، جانبازی می نمایند. بیش از شصت تن از علمای اهل سنت، با اندك اختلافی و با سندهای گوناگون، از رسول اكرم صلی الله علیه و آله و سلم نقل كرده اند: «حسین منی و انا من حسین» [1] .
چهره ی واقعی عزت و ذلت را در فرهنگ عاشورا به خوبی مشاهده می كنیم.
سید شهیدان، سختی ها را با سیمای بشاش و ابهت معنوی و اقتداری روحانی استقبال می كرد؛ پایداری، استقامت، مناعت طبع و عزت نفس او فوق العاده بود.
آن گاه كه شمر بن ذی الجوشن با فرمانی شدید، مبنی بر جنگ با امام یا تسلیم مطلق او، به كربلا وارد گردید، عمر بن سعد پس از آگاهی از دستور عبیدالله بن زیاد، به شمر بانگ زد و گفت:
وای بر تو! كار را بر من تباه كردی، به خدا قسم! حسین كسی است كه روح پدرش علی علیه السلام میان دو پهلوی اوست؛ هرگز تسلیم نمی شود. [2] .
و بنا به نقلی دیگر، گفت:
سوگند به خداوند! حسین مناعت طبق و زور نشنوی را در میان دو پهلوی خود دارد. [3] .
همان گونه كه اشاره شد، امام حسین علیه السلام نه تنها خود، آگاهانه از شهادت استقبال كرد، بلكه می خواست یارانش نیز شهادت را آگاهانه انتخاب كنند، شب عاشورا آنان را آزاد گذاشت كه اگر خواستند، بروند، و اعلان كرد كه هر كس تا فردا با او بماند، كشته خواهد شد. آنان نیز با توجه به همه ی این ها، ماندند و شهادت را پذیرفتند. پیروان واقعی آن حضرت نیز باید علاوه بر اهدای بهترین تحیات و اظهار محبت و عشق، به امام حسین علیه السلام و یاران و محبان آن حضرت، اظهار تنفر و برائت از قاتلان و ظالمان و پیروان بنی امیه نمایند.
اللهم لك الحمد حمد الشاكرین لك علی مصابهم الحمد لله علی عظیم رزیتی اللهم ارزقنی شفاعة الحسین یوم الورود و ثبت لی قدم صدق عندك مع الحسین و اصحاب الحسین الذین بذلوا مهجهم دون الحسین علیه السلام.
پروردگارا! ستایش می كنم به ستایش شكرگزاران تو بر غم و اندوهی كه به من در مصیبت رسید.
حمد خدا را بر عزاداری و اندوه و غم بزرگ من.
خدایا! شفاعت حسین را روزی كه بر تو وارد می شوم نصیبم بگردان و ثابت بدار برایم قدم راستی را در نزد خودت، همراه حضرت حسین و اصحابش، آنان كه فدا كردند جانشان را در راه حسین كه بر او سلام باد.
خدایا حمد، حمد شاكرینت
كه با خون حسینت زنده دینت
خداوندا! حكیما! شاكرم من
بر این عظمی مصیبت صابرم من
خدایا! روزی ام كن در قیامت
كند مولا حسین از من شفاعت
مرا ثابت قدم یا رب نگه دار
به همراه حسین آن نیك دلدار
به نزد خویش یا رب با تبارش
همان عشاق و هفتاد و دو یارش
كسانی كه به راهش جان فشاندند
سرود عاشقی مستانه خواندند
پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم كه جویباری از چشمه ی جوشان خویش را در آن دو بزرگوار جاری و ساری می دید، این گونه در برخورد با آن بزرگواران، از خود محبت بروز می داد و عواطف خویش را نثارشان می نمود.
پیامبر اكرم صلی الله علیه و آله و سلم با بصیرت باطن و از ورای زمان و مكان، حقایقی را مشاهده می كرد و با چشم دل می دید كه فرزندانش برای بازگرداندن عزت به اسلام و مسلمین، كوشش می كنند و در این راه، جانبازی می نمایند. بیش از شصت تن از علمای اهل سنت، با اندك اختلافی و با سندهای گوناگون، از رسول اكرم صلی الله علیه و آله و سلم نقل كرده اند: «حسین منی و انا من حسین» [1] .
چهره ی واقعی عزت و ذلت را در فرهنگ عاشورا به خوبی مشاهده می كنیم.
سید شهیدان، سختی ها را با سیمای بشاش و ابهت معنوی و اقتداری روحانی استقبال می كرد؛ پایداری، استقامت، مناعت طبع و عزت نفس او فوق العاده بود.
آن گاه كه شمر بن ذی الجوشن با فرمانی شدید، مبنی بر جنگ با امام یا تسلیم مطلق او، به كربلا وارد گردید، عمر بن سعد پس از آگاهی از دستور عبیدالله بن زیاد، به شمر بانگ زد و گفت:
وای بر تو! كار را بر من تباه كردی، به خدا قسم! حسین كسی است كه روح پدرش علی علیه السلام میان دو پهلوی اوست؛ هرگز تسلیم نمی شود. [2] .
و بنا به نقلی دیگر، گفت:
سوگند به خداوند! حسین مناعت طبق و زور نشنوی را در میان دو پهلوی خود دارد. [3] .
همان گونه كه اشاره شد، امام حسین علیه السلام نه تنها خود، آگاهانه از شهادت استقبال كرد، بلكه می خواست یارانش نیز شهادت را آگاهانه انتخاب كنند، شب عاشورا آنان را آزاد گذاشت كه اگر خواستند، بروند، و اعلان كرد كه هر كس تا فردا با او بماند، كشته خواهد شد. آنان نیز با توجه به همه ی این ها، ماندند و شهادت را پذیرفتند. پیروان واقعی آن حضرت نیز باید علاوه بر اهدای بهترین تحیات و اظهار محبت و عشق، به امام حسین علیه السلام و یاران و محبان آن حضرت، اظهار تنفر و برائت از قاتلان و ظالمان و پیروان بنی امیه نمایند.
اللهم لك الحمد حمد الشاكرین لك علی مصابهم الحمد لله علی عظیم رزیتی اللهم ارزقنی شفاعة الحسین یوم الورود و ثبت لی قدم صدق عندك مع الحسین و اصحاب الحسین الذین بذلوا مهجهم دون الحسین علیه السلام.
پروردگارا! ستایش می كنم به ستایش شكرگزاران تو بر غم و اندوهی كه به من در مصیبت رسید.
حمد خدا را بر عزاداری و اندوه و غم بزرگ من.
خدایا! شفاعت حسین را روزی كه بر تو وارد می شوم نصیبم بگردان و ثابت بدار برایم قدم راستی را در نزد خودت، همراه حضرت حسین و اصحابش، آنان كه فدا كردند جانشان را در راه حسین كه بر او سلام باد.
خدایا حمد، حمد شاكرینت
كه با خون حسینت زنده دینت
خداوندا! حكیما! شاكرم من
بر این عظمی مصیبت صابرم من
خدایا! روزی ام كن در قیامت
كند مولا حسین از من شفاعت
مرا ثابت قدم یا رب نگه دار
به همراه حسین آن نیك دلدار
به نزد خویش یا رب با تبارش
همان عشاق و هفتاد و دو یارش
كسانی كه به راهش جان فشاندند
سرود عاشقی مستانه خواندند
[1] ملحقات احقاق الحق، ج 11، ص 265-275.
[2] ارشاد شيخ مفيد، ص 213.
[3] تاريخ طبري، ج 4، ص 315.